Członkiem drużyny Feyenoordu został 2 kwietnia 1968 roku. Jego kariera rozpoczęła się w rodzinnym Roosendaal. Następnie grał w NAC Bredzie i Sparcie Rotterdam. 15 lutego 1967 Laseroms na oślep wyjechał szukać szczęścia w Ameryce. Trafił do Pittsburg Phantoms, ale po kilku miesiącach wrócił do kraju.

Początkowo nie kopał zawodowo piłki, a pracował w sklepie monopolowym i miał wiele kilogramów nadwagi, co pozwoliło mu tylko na okazjonalną grę. Zarówno on sam jak i wielu kibiców było zaskoczonych, gdy działacz Feyenoordu, Guus Brox wiosną 1968 skontaktował się z byłym Spartanem i sprowadził go do zespołu.

Dzięki ciężkim treningom w krótkim czasie wrócił do formy. Wraz z Rinusem Israelem tworzył legendarny duet środkowych obrońców. Przez kilka lat byli najlepszą parą defensywną na świecie. Początkowy sceptyzm fanów szybko zniknął. Grał dla Feyenoordu w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Był częścią zespołu, który w 1970 po raz pierwszy wywalczył Puchar Europy (zwycięstwo 2-1 z Celticem).

Na boisku występował z takimi ikonami klubu jak Eddy Pieters Graafland, Piet Romeijn, Rinus Israël, Theo van Duivenbode, Franz Hasil, Wim Jansen, Willem van Hanegem, Henk Wery, Ove Kindvall i Coen Moulijn. Po przejściu na emeryturę w 1972 roku, przez dwa lata grał amatorsko dla belgijskiej Gandawy AA.

Potem zdecydował się na ławkę trenerską i z większymi i mniejszymi sukcesami prowadził Heracles, Helmond Sport, FC Vlaardingen, Trabzonspor i kluby z Bahrajnu i Arabii Saudyjskiej. Zmarł w 1991 roku w wyniku zatrzymania akcji serca. Został poddany kremacji w Rotterdamie.

Mecze w Feyenoordzie: 123
Bramki w Feyenoordzie: 4

[Opracował: Damian Maszycki]