Sezon 2024/25 był dla Feyenoordu huśtawką nastrojów — od wielkich sukcesów po bolesne rozczarowania. Zespół z Rotterdamu sięgnął po Johan Cruijff Schaal i zaliczył imponującą kampanię w Lidze Mistrzów, kończąc ją na etapie 1/8 finału. Jednak w Eredivisie forma była bardzo nierówna, a udział w Pucharze Holandii zakończył się już na etapie ćwierćfinału, gdzie Feyenoord uległ PSV. Jedną z głównych przyczyn tej niestabilności była rekordowa liczba piłkarzy, których klub musiał wystawić w trakcie sezonu.

W całym sezonie dla Feyenoordu zagrało aż 41 zawodników — żaden inny klub w historii Eredivisie nie korzystał z tak szerokiej kadry.

Historyczny rekord

Przełomowy moment nastąpił 25 kwietnia, gdy Feyenoord wysoko pokonał PEC Zwolle na De Kuip (4:0). W 79. minucie wynik ustalił Igor Paixão, a chwilę później trener Robin van Persie dał szansę debiutu 20-letniemu Djomarowi Giersthove. Był to już 38. zawodnik, który wystąpił w oficjalnym meczu pierwszej drużyny w tym sezonie — rekord Eredivisie został pobity. Wcześniej rekordzistami były ADO Den Haag (2020/21) i FC Volendam (2023/24), które wystawiły po 37 graczy. Również Ajax w bieżącym sezonie osiągnął ten poziom, ale Feyenoord zdołał ich przebić.

I to nie był koniec — liczba ta jeszcze wzrosła. W ostatnich kolejkach debiuty zaliczyli Jan Plug (przeciwko RKC Waalwijk) i bramkarz Plamen Andreev (w meczu z sc Heerenveen). W sumie w rozgrywkach ligowych wystąpiło 40 piłkarzy, a uwzględniając wszystkie rozgrywki — łącznie 41. Warto tu dodać Ondřeja Lingra, który zagrał w wygranym meczu o Superpuchar, zanim ostatecznie wrócił do Slavii Praga.

Rotacje z konieczności

Tak duża liczba zawodników to nie tylko efekt świadomej polityki klubu, lecz przede wszystkim konieczność. W sezonie 2024/25 Feyenoord prowadziło trzech różnych trenerów, każdy z własnymi preferencjami personalnymi. Kluczowym problemem była jednak plaga kontuzji, która przez niemal cały rok nękała zespół. Quinten Timber (26 występów), Calvin Stengs (16), Bart Nieuwkoop (16), Quilindschy Hartman (12) i Justin Bijlow (8) — to tylko niektóre nazwiska zawodników, którzy przez długie tygodnie byli niedostępni. Nie było właściwie pozycji, na której zespół nie musiałby rotować.

Filary nie do zdarcia: Hancko i Paixão

Na tym tle wyróżniały się jednak dwie postacie – Dávid Hancko i Igor Paixão. Obaj stanowili trzon drużyny przez cały sezon, wychodząc w podstawowym składzie w 47 z 50 spotkań i niemal zawsze rozgrywając pełne 90 minut. Paixão opuścił jedynie dwa mecze – rewanż z Interem oraz pucharowe starcie z MVV – z powodu drobnych urazów. Hancko z kolei pauzował z Willem II (choroba) i Twente (zawieszenie). Oboje zostali oszczędzeni także w pucharowym meczu z Rijnsburgse Boys, choć znaleźli się wtedy na ławce rezerwowych. To oznacza, że byli dostępni w aż 48 z 50 meczów sezonu. Do tego grona należy również Anis Hadj-Moussa, który zagrał w 43 meczach (31 razy w wyjściowym składzie).

Najpewniejszy punkt między słupkami

Timon Wellenreuther był jedynym zawodnikiem, który częściej niż Hancko i Paixão znajdował się w meczowej kadrze. Rozpoczął sezon jako podstawowy bramkarz, wyprzedzając Justina Bijlowa. Początkowo nie prezentował się jednak najlepiej, co nasiliło głosy o powrót Bijlowa. Gdy Brian Priske zdecydował się na zmianę, Bijlow doznał kontuzji, przez co Wellenreuther wrócił do bramki. Tym razem spisał się znacznie lepiej, zaliczając udaną rundę wiosenną. W całym sezonie zagrał w 42 meczach, a w 49 znalazł się w kadrze meczowej. Niestety, uraz przed ostatnim spotkaniem z Heerenveen uniemożliwił mu zaliczenie pełnej obecności w sezonie.